DODENHERDENKING EN BEVRIJDINGSDAG 2020

BELLEFLEUR

Het valt niet altijd mee in een tijd als deze, om de positieve kanten van het leven en werken in het verpleeghuis te blijven zien.

Die uitspraak kennen we wel van kinderen, zeker wanneer ze rond de twee jaar oud zijn.Ze willen dan het liefst de hele dag nee roepen en vooral de dingen op hun eigen manier zelf doen.Dat heeft menige moeder de nodige hoofdbrekens gekost want dat ikke zelf doen dat gaat vaak niet op de manier waarop de volwassenen het graag zouden zien.Maar als het goed is groeit een kind door het zelf dingen te laten doen. Het is goed voor de eigenwaarde en de regie die het kind “voelt” wanneer het dingen zelf mag doen.

Wie had dat gedacht, dat een smerig virus uit China ons Nederland, ons Zeeland aan zou doen!

In een eerdere blog schreef ik dat de meeste mensen met dementie, al die ellende, de emotie en de commotie rondom het Corona virus niet meer meekrijgen. Gelukkig maar!Wat ze wel meekrijgen is hoe wíj er mee omgaan. Als er 1 ding is waar ik steeds weer en steeds meer bewust van word, is hoe mijn gedrag van invloed is op het gedrag van de bewoners. De meeste mensen met dementie, of ze nu in beginfase zijn of al verder in het proces, voelen feilloos aan hoe ik ben. Ook wanneer mensen niet meer kunnen communiceren met gesproken taal, laten ze in hun gedrag merken wat mijn gedrag, mijn gevoelens met ze doet. En dat is soms best confronterend.

Er word begrijpelijkerwijs nergens anders meer over gesproken dan over het Coronavirus. Het thuiswerken, thuisleren van de kinderen, besmetting in verpleeghuis te voorkomen, vooral niet ziek te worden wanneer je in de zorg werkt, het beperken van bezoek of soms zelfs de verpleeghuizen niet meer toegankelijk voor bezoek, en alle ander ellende die heel de wereld, inclusief Nederland overkomt.

Het is en blijft een uitdaging om belevingsgericht contact te maken met mensen die dementie hebben.

Het is al snel duidelijk wanneer de ochtendzorg aan haar verleend word, dat ze ergens verdrietig over is.