DODENHERDENKING EN BEVRIJDINGSDAG 2020
Deze dagen word er stilgestaan bij al de mensen die o.a. overleden zijn als gevolg van de tweede wereldoorlog, nu 75 jaar geleden. Het trof me toen ik bedacht dat er steeds minder mensen zijn die nog bewust deze oorlog hebben meegemaakt. Alleen de nu 90 plussers hebben het min of meer bewust meegemaakt. Hoeveel zijn er daar over 5 of 10 jaar nog van over?
Mensen die de oorlog niet alleen van de verhalen en de plaatjes kennen, maar er middenin hebben gezeten. Mensen die weten wat het is om dagen, weken, maanden zelfs jaren in angst te leven. Angst voor de vijand, angst om geliefden te verliezen, angst voor verlies van eigen leven. Mensen die ervaren hebben wat het is om niet naar buiten te mogen, onder gedoken te zitten, weinig eten en drinken te hebben, geen inkomen te hebben, zich te houden hebben aan opgelegde regels en wetten en voortdurend op de hoede te moeten zijn voor verraders, vijanden en op de loer liggende dood!
Omdat de ellende en de beelden vaak zo heftig en confronterend waren, werd er door veel mensen niet of weinig met het nageslacht gesproken over deze dingen. Ook in mijn familie is er nagenoeg niets mondeling doorgegeven aan het nageslacht over deze tijd. En eigenlijk is dat erg jammer, want vergeten mogen we dit omwille van het voorgeslacht in mijn ogen nooit!
Wanneer je dan ook nog eens dementie krijgt is het wel heel fijn wanneer er mensen om je heen zijn die weten van je oorlogsverleden, die proberen in te leven hoe dit geweest moet zijn.
En deze generatie mensen zit nu veelal in het verpleeghuis verstoken van familie en vrienden. Ze hebben een oorlog meegemaakt en wanneer je het stukje tekst na leest, zijn er ook nu vergelijkingen te trekken met de dag van vandaag.
Misschien kunnen we nog leren van onze ouderen, zij hebben jarenlang een “lockdown” overleefd. Hoe schrijnend het ook is dat er geen bezoek mag komen, ik sta er elke keer versteld van hoe veerkrachtig de (meeste) bewoners zijn. Ze zijn duidelijk gewend om “klappen van het leven” te incasseren. Zullen we omwille van deze krachtige, kwetsbare mensen de “lockdown” nog even volhouden?
Ook aan de Tweede Wereldoorlog kwam een eind, met veel verdriet, ellende en pijn, geslagen en verdrukt, máar er kwam een eind aan!
Toen hebben al die mensen na zoveel jaar ellende meegemaakt te hebben uit volle borst, met tranen van vreugde, gezongen; “Wilhelmus van Nassouwe” en Oranje Boven!
Herdenken we vandaag uit respect deze gevallen helden?
En morgen, zingen we morgen uit volle borst mee met deze generatie die het overleefd heeft?
©Mariët de Landmeter
Reactie plaatsen
Reacties