Corona en dementie
Er word begrijpelijkerwijs nergens anders meer over gesproken dan over het Coronavirus. Het thuiswerken, thuisleren van de kinderen, besmetting in verpleeghuis te voorkomen, vooral niet ziek te worden wanneer je in de zorg werkt, het beperken van bezoek of soms zelfs de verpleeghuizen niet meer toegankelijk voor bezoek, en alle ander ellende die heel de wereld, inclusief Nederland overkomt.
We hebben het allemaal zwaar, niet alleen in de zorg ook al lijkt daar de meeste aandacht naar uit te gaan. Ik ben blij wanneer ik aan de slag kan in de woning waar ik werk, niet omdat ik niet bang ben voor het virus, want o ja zeker, ook ik heb de voortdurende angst dat toch a.u.b. het virus de deur van “ons” verpleeghuis voorbij gaat, of de angst om zelf ziek te worden en er een “gat” valt in de toch al krappe planning, en de voortdurende druk die ik voel om toch vooral gezond te blijven. Ook ik maak me zorgen wat de bezoekbeperkingen kan betekenen voor de familie en mantelzorg enz.
En toch? Wanneer ik de woning in kom om aan mijn dienst te beginnen is het eerste wat me opvalt, de oase van rust, bijna een serene rust die me tegemoet komt. Met een hoofd vol vragen, raadsels en moeilijkheden, kom ik de woning binnen, en het voelt alsof ik terecht kom in een omarming van rust.
Alle mensen reageren anders op het Corona virus, dat is bij mensen die dementie hebben niet anders. De een beseft het nog goed, en is erbij tijden onrustig over, maar is het ook weer snel vergeten. Er zijn er die dagelijks het nieuws zien en horen, maar waarbij het niet “land” , de emotie en de ernst van de toestand komen niet meer binnen. En er zijn er die hun leven leiden in hun eigen belevingswereld waar geen plaats is voor het Corona virus.
En tussen die mensen “plof” ik neer en vergeet ik als vanzelf, ook even de ellende van het hele wereldgebeuren.
We drinken koffie en we praten over het mooie weer, we fantaseren over de komende lente en maken “plannen” wat we allemaal kunnen gaan doen wanneer het écht zomer word. We eten een heerlijke warme maaltijd met z’n allen en we spelen spelletjes. We drinken een borrel en we toastten op het leven met een glas advocaat. En ’s avonds gaan ze slapen, want morgen is er weer een dag. Met of zonder Coronavirus, ach zegt de 97 jarige; we nemen het leven gewoon zoals het komt!
Mag ik het zeggen? Ik ben eventjes jaloers en verlang naar net zo’n “dementie bubbel”.
Gek toch, ik werk in de zorg en die heeft het moeilijk in deze tijd, maar om te ontsnappen aan de drukte van het Corona leven, zie ik er niet tegenop om naar mijn werk te gaan. Sterker nog ik zie er zelfs naar uit!
Reactie plaatsen
Reacties