EEN BETERE WERELD BIJ ONBEGREPEN GEDRAG BEGINT BIJ MEZELF
Wat ik het meest geleerd heb toen ik mijn GVP-opleiding volgde, is dat ik zelf de grootste veroorzaker ben van gedrag van de bewoners. Om het theoretisch te weten is één ding, de praktijk is dan nog een ander verhaal.
Hoe kwetsbaar zijn de bewoners, sowieso door het verblijf in het verpleeghuis, hun dementie, maar vooral omdat ze zo afhankelijk van mij en mijn collega’s zijn. Ik heb een groot zorghart en ik doe niets liever dan zorgen voor. En dan is het niet fijn om erachter te komen dat (onbegrepen) gedrag, voornamelijk door mij komt. Dat doet best een beetje zeer, maar het is zo noodzakelijk voor mij geweest om tot dit inzicht te komen. Want door dat inzicht heb ik leren loslaten, leren zijn wie ik ben, maar ook laten zijn wie iemand is. Hierdoor is een wondermooi contact ontstaan met een bijzondere vrouw die een jaar geleden mij verbaal en fysiek nog flinke opdoffers gaf.
Ik heb alles geprobeerd, dacht ik, en niets hielp. Door veel te praten met collega’s, met hulp van video interventie, maar bovenal door mijn eigen gedrag te gaan reflecteren, kwam ik erachter dat het beste wat ik doen kon, niets was.
Gewoonweg niets doen, niets doen is ook zorgen echt waar. Niets doen en vooral mezelf blijven, dat was de sleutel tot succes! Eigenlijk was het niets meer willen, niets meer voor elkaar willen krijgen. Door los te laten haar te willen wassen, aankleden, medicijnen geven, eten en drinken aanbieden, haalde ik een grote druk weg, zowel bij haar als bij mij. En door dit te doen, gaf ik haar juist de ruimte om zelf naar mij toe te komen, haar eigenlijk de regie terug te geven. En elk klein momentje waarbij ik iets bij haar “mocht” doen werden gouden momentjes. Een stukje brood wat ze niet uit mijn handen sloeg, de medicatie die ze van me aan nam, een lach, een washand over haar gezicht mogen halen enz. Het was heel intens allemaal, en ik geniet nog steeds van de mooie contactmomenten die we hebben. Het is niet makkelijk dat kan ik je vertellen, en het heeft me veel moeite, tranen en inwendige strijd gekost en nog is het zeker niet altijd vanzelfsprekend, maar het is het dubbel en dwars waard.
Het is zo bijzonder hoe ze me steeds meer en steeds vaker momenten geeft die ons beiden goed doen. Zo zoekt ze me de laatste tijd steeds vaker op, komt stilletjes naast me staan en na een avond onrust en hard werken, zegt ze welterusten en geeft ze me spontaan twee zoenen op mijn wangen, alsof ze zeggen wil, ik weet best hoe zwaar en moeilijk het soms voor je kan zijn, rust jij nu ook maar even uit.
Het blijven intense kippenvel momenten voor me. Een betere wereld begint bij jezelf. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat een betere wereld, meer begrip en juiste omgang bij onbegrepen gedrag, begint bij mezelf!
© Mariët de Landmeter