VAN LICHT ONTVLAMBAAR TOT EEN LIEFDEVOLLE AANRAKING
Mensen met dementie uitten hun emoties meestal vrij en ongeremd, zonder filter, wat kan resulteren in explosieve en soms heftige verbale en/of fysieke uitingen. En net als in de “gewone” wereld zitten er in een woongroep waar mensen wonen met demente, uiteenlopende persoonlijkheden, niemand is hetzelfde, dus zijn er ook verschillende reacties en gedragingen.
Heel uitdagend dus en altijd oren en ogen open houden en het liefst ook nog ogen op je rug hebben.
In de woning waar ik werk zijn er ook regelmatig licht ontvlambare situaties en de snel wisselende stemmingen van sommige bewoners zijn bijna niet bij te houden en maken het niet altijd makkelijk om direct adequaat te reageren en soms ben ik niet meer zo alert, zeker niet aan het einde van mijn dienst.
Een beetje vermoeid was ik aan het einde van een avonddienst achter de pc gaan zitten om te rapporteren. De meeste bewoners sliepen al of waren in hun eigen kamer. De huiskamer, waar de computer staat, was leeg. Een nadeel om achter de computer te rapporteren is dat ik met mijn rug naar de huiskamer toe zit en ik dus niets kan zien wat er achter me gebeurd of ik moet ogen in mijn rug hebben. En die heb ik niet.
Wel hebben we een laptop dus had ik ook aan tafel kunnen gaan zitten om te rapporteren. Maar zoals gezegd, soms denk ik hier niet aan en ging ik er een beetje van uit dat er niemand meer naar de huiskamer zou komen.
Dus wel, een van de bewoners kwam naar de huiskamer om daar nog wat heen en weer te lopen. Af en toe ging ze op een stoel zitten om dan weer een rondje te doen in de huiskamer. Ik lette niet erg op haar, want ik had bij binnenkomst gezien dat ze niet heel erg in de stemming was om een praatje te maken. Het beste is dan om ze maar een beetje te laten doen. Bovendien was ik verdiept in mijn rapportage.
Nu weet ik ook dat ze heel erg snel van stemming kan wisselen en het dus helemaal niet handig is om met de rug naar haar toe te gaan zitten. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze met ferme pas op me af komt lopen, maar ik ben al te laat om me om te draaien om eventueel met oogcontact haar stemming te kunnen peilen en daar mijn reactie op af te stemmen.
Onbewust ga ik er vanuit dat ze me een duw of een mep gaat geven en instinctief duik ik een beetje in elkaar om dit op te vangen.
Ik kon me niet meer vergissen in haar en later voel ik me er beschaamd over. Ze geeft me helemaal geen duw of mep, maar raakt met haar hand mijn haren aan en kriebelt met haar vingers liefdevol in mijn nek. Wanneer ik opkijk en haar in de ogen kijk, krijg ik de meest tedere,liefdevolle glimlach die je maar kunt bedenken.
Ontroerend, vind je niet? Door haar licht ontvlambare en snel wisselende stemmingen, krijgt ze vaak de kans niet eens om deze tedere aanrakingen te doen. En ik bedenk me voor de zoveelste keer, hoe belangrijk het wel niet is om de mens achter het gedrag te blijven zien.
Een echt geluk-moment was dit zowel voor haar als voor mij. Ik hoop dat er nog veel mogen volgen!