ORANJE KOORTS IN MIJN AVONDDIENST
Voetbal. Zelf geef ik er niets om, maar wanneer ik moet werken op een avond in onze groepswoning gaat het niet om mij, maar om de bewoners. Toch?
Ooit heb ik eens in een verpleeghuis gewerkt waar de oranje koorts toesloeg voornamelijk onder het personeel. Mensen werden na het avondeten in hun pyjama of nachtpon voor de tv gezet, of ze nu om voetbal gaven of niet. Wanneer ze moe werden moest er gewacht worden tot het “rust” was tijdens de wedstrijd, om naar bed begeleid te worden. Dat ging dan vlugvlug, want er mocht niets van de wedstrijd gemist worden. Nog niet moe tijdens de rust? Dan wachten met naar bed gaan tot na de wedstrijd!
Tjonge, vreselijk vond ik het! En ik maakte geen vrienden toen ik er niet aan mee wilde werken en ik er mijn mening over gaf. Het draaide die avonden alleen maar om de belangen van het personeel, die jammer genoeg geen vrij hadden kunnen krijgen om thuis voetbal te kunnen kijken.
Nou, zo’n voetbalavond werd het bij mij nu niet. Ook al geef ik niets om voetbal, het gaat mij om de bewoners, dus willen die kijken, dan wordt er gekeken. De huidige bewoners van de groepswoning zijn niet allemaal voetbalfan en het was dus even schipperen hoe we de avond in ging delen. Een van de dames is echt wars van voetbal en wilde er echt niet naar kijken, maar alleen op haar kamer wilde ze ook niet zitten. We sloten samen een compromis, we gingen pas voetbal kijken wanneer Oranje moest spelen. Daar waren alle bewoners tevreden mee. Zogezegd zo gedaan.
Eén van de bewoners had in de ochtend nog gezegd, niets om voetbal te geven, dat het allemaal maar gedoe was en ze niet van plan was om het te gaan kijken. Maar eind van de zondagmiddag dacht ze er ineens anders over. Ze was vol lof over de voetballers, knap stukje werk leveren die, vertelt ze, dat vind ik toch zó knap! Enne…dat Wilhelmus wat voor de wedstrijd gezongen wordt, krijg je daar nu ook kippenvel van, zuster? Vroeg ze mij. Ik vind het zo mooi dat ze dan allemaal meezingen, vervolgt ze, nou ja allemaal, de buitenlanders die kunnen dat natuurlijk niet maar verder is het prachtig hoor! Ik wil echt kijken hoe ze vanavond ons land vertegenwoordigen hoor, dus we moeten op tijd de tv aan zetten.
Een andere bewoner die altijd wat stil is, en niet zo snel iets uit zichzelf zegt, vertelde dat ze heel graag voetbal kijkt! Mijn man was nog gekker, zei ze, die was helemaal verzot op voetbal. O ja, en voor wie bent u dan? Vroeg ik haar. Nou voor Ajax natuurlijk! Maarre die moeten niet spelen vanavond, Oranje moet spelen. “Nou dan ben ik daarvoor, zegt ze met een lach”.
Het was dus altijd op de bank tv kijken wanneer het voetbal was, vroeg ik haar verder? Ja zegt ze dat klopt. “met een biertje of een borreltje?”. Nee joh, zegt ze gewoon met een bakje koffie!
De dame in kwestie die ineens eind van de middag de “oranje koorts” kreeg, zit er helemaal klaar voor wanneer ze om 21.00 uur starten met de wedstrijd. Wanneer ik 21.10 uur in de huiskamer kom, zit ze op het puntje van haar stoel….Niet van spanning hoor, maar zegt ze; “wil je me overeind helpen, ik wil naar bed!” Ik zeg een beetje verbaasd, maar ze zijn nog maar net begonnen met spelen!
Ja dat weet ik zegt ze maar ik heb het al wel gezien hoor!
Ik ben geen voetbalkenner, maar had ze inderdaad de hele wedstrijd al kunnen zien die 10 minuten? Of zou ze alleen gekeken en geluisterd hebben naar het zingen van het Wilhelmus?
De ander dame, die met een bakkie koffie de wedstrijd volgt, blijft onbeweeglijk zitten, ook wanneer er gescoord wordt door Nederland. Moet u niet juichen vraag ik haar, ze hebben gescoord hoor! O ja, zegt ze lachend, had het niet eens gezien! Ik kijk ook maar voor de helft hoor, een beetje wel en een beetje niet.
Haha wat een oranjekoorts! Heerlijk dit soort avonden, moet je dan nog aan me vragen waarom ik het werken in de ouderenzorg één groot (zorg) avontuur vind!?
© Mariët de Landmeter