CORONA EN VERPLEEGHUIS TWEEDE GOLF
Wat waren we blij dat we de eerste Corona-golf door waren. Geen besmettingen, geen zieke mensen en medewerkers, geen overlijdens door Corona. Een lockdown overleefd, met een bezoekverbod, als medewerkers heel strikt aan de regels gehouden en nagenoeg geen sociaal leven meer, geen feestjes geen vakantie, geen verjaardag enz.
En toen de versoepelingen, die ik wel een beetje bang tegemoet zag. Het ging immers zo goed, en natuurlijk altijd die dilemma’s weer, aan de ene kant bezoek graag toe willen laten, aan de andere kant de kans op besmetting zo laag mogelijk houden enz. Hier heb ik eerder al eens een blog over geschreven in die periode, welke “duivelse dillema’s” dit gaf.
En het leek goed te gaan, er is een bezoekregeling op gang gekomen, (waarvoor ook weer respect naar de leidinggevenden/organisatie toe) de activiteiten kwamen weer wat op gang, voornamelijk buiten en met in achtneming van de maatregelen, maar toch… Ook vrijwilligers kregen weer de kans om zich in te zetten en er was ook in het sociale leven van medewerkers weer iets meer mogelijk.
En dan worden we allemaal een beetje soepeler, al moet ik zeggen dat ik nog steeds niet meer dan 1 x per week naar de supermarkt ga en de stad nog niet in geweest ben, verjaardagen nog niet hou en ook niet op vakantie ben geweest.
Ik voelde me iets vrijer in mijn bewegingen en ook drukte het gevaar van een Corona besmetting niet meer zo op mijn schouders. Een tweede golf, daar geloofde ik eerst niet zo in.
En dan de toename van de besmettingen, shit….tóch een tweede golf! En ja hoor ook wij moeten er aan geloven en preventief een mondkapje dragen. Is dat dan zó erg dat mondkapje?
Ach, ik heb heel veel respect voor de mensen die op een COVID afdeling werken of op de ic mensen met COVID verzorgen, die moeten in “vol” ornaat werken en dat is echt afzien. En het zou zo erg niet zijn wanneer ik het de bewoners uit kan leggen, maar dat gaat niet bij de doelgroep waar ik werk.
En dan vind ik het werken met een mondkapje echt heel erg naar. De bewoners zijn zo kwetsbaar en zo ontzettend van ons afhankelijk. Ze begrijpen zichzelf vaak niet meer en ook de omgeving is hun vaak vreemd. Mensen met dementie begrijpen taal vaak niet meer en moeten het hebben van beelden, van plaatjes. En die beelden “lezen” ze af van onze houding, van ons doen en laten maar bovenal van ons gezicht. Een geruststellende glimlach, een gezicht wat betrokkenheid uitstraalt, bezorgdheid laat zien, een gezicht wat spiegelen kan, kortom een gezicht wat een “boodschap” overbrengt. En dan kan ik achter mijn mondmasker nog zó mijn best doen om die boodschap uit te stralen, dat gaat echt niet, alleen mijn ogen zeggen niet genoeg. Ik heb al zoveel bangheid, onbegrip en boosheid gezien, ik kom er nu pas achter hoeveel een gezichtsuitdrukking “verteld” en wat dit betekend in het leven van mensen met dementie. Gelukkig is er ook een enkeling die nog wel genoeg heeft aan mijn houding, mijn doen en laten en aan mijn ogen, en er weinig tot geen last van heeft dat er mondkapjes gedragen worden. Maar het grootse deel van “mijn” bewoners ontgaat een heleboel door mijn verborgen expressie van mijn gezicht. Dan heb ik het nog niet gehad over de doven en slechthorenden, wat het grootse deel van de bewoners in meer of mindere mate is.
Mijn leven ziet er weer bijna net zo uit als bij de eerste golf, geen verjaardagen, geen etentjes, niet naar de stad, geen vakantie, niet knuffelen met mijn ouders, verplaatst me alleen van thuis naar werk enz. Dat vind ik allemaal zo erg niet, áls we dat virus maar buiten het verpleeghuis kunnen houden. Natuurlijk houd ik vol en dat mondkapje dragen, of het nu wel of niet helpt, dat laat ik in het midden, dat blijf ik doen, al is het maar dat ik dan tegen mezelf kan zeggen, dat ik er alles aan heb gedaan om het virus buiten de deur te houden. Maar moeilijk is het wel, daarbij opgeteld de voortdurende angst voor besmetting en de “dreiging” van een uitbraak, ja dat “weegt” soms echt wel.
Ik hoop en bid dat de bewoners aan het eind van hun leven, nog iets anders te zien krijgen dan onze bedekte gezichten. Daarvoor moeten we samen de Corona “eronder” zien te krijgen. Dat lukt ons niet wanneer er over alle maatregelen alleen maar gediscussieerd word. We moeten met zijn allen mee doen, laten we het nog wat volhouden. Samen sterk tegen Corona!
©Mariët de Landmeter