Een laatste blog over Corona en verpleeghuis

EEN LAATSTE BLOG OVER CORONA EN VERPLEEGHUIS

In maart 2020 begon voor de meeste mensen in Nederland de Corona crisis pas echt.
Vooral de sluiting van de verzorging en verpleeghuizen heeft veel impact gehad en de gemoederen behoorlijk bezig gehouden.

Ook voor mij als zorgmedewerker in een verpleeghuis brak er een spannende tijd aan. Vooral de onzekerheid en de constante “dreiging” van een uitbraak hebben veel spanningen opgeleverd.

In die tijd heb ik een aantal blogs geschreven over Corona en dementie.
Maar ook over wat het virus voor mij betekende en het bezoekverbod wat ook ons verpleeghuis trof en de versoepelingen daarna. Mijn laatste blog gaat over op wie ben je trots wanneer je voorzichtig terugblikt nu de ergste crisis voorbij lijkt te zijn. Je kunt ze allemaal nog eens nalezen op mijn website onder het kopje Blogs uit de praktijk.

https://marietopzorgavontuur.jouwweb.nl/blogs-uit-de-prakti…

Nu in de praktijk de bezoekregeling steeds meer aan het versoepelen is wil ik graag nog één keer een blog schrijven over hoe het nu is en hoe ik op bepaalde dingen terug kijk.
In maart 2020 gingen de deuren van het verpleeghuis op slot omdat de overtuiging er was dat dit de enige manier zou zijn waarop we onze kwetsbare (ouderen) mensen enigszins konden beschermen tegen het allesverslindende virus. Of dit een goede aanpak is geweest laat ik me niet graag over uit. Er was toen nog zo weinig bekend over het virus en we hebben ons laten leiden door de voorschriften van de overheid en de RIVM. Als organisatie had je geen keus en moest je daar gehoor aangeven. Er zal nog genoeg over gediscussieerd en geëvalueerd worden door alles en iedereen, daar ga ik me niet aan wagen. Het is toch altijd achteraf gepraat en in het gunstigste geval kunnen we er lering uit trekken voor een eventuele nieuwe uitbraak.

Al voor de sluiting voor bezoek, kregen wij het advies van de organisatie om onze bewegingen/verplaatsingen en contacten buiten het werk tot het minimale te beperken.
En dat heb ik dan ook gedaan, naast naar het werk toe heb ik me nagenoeg niet verplaatst en naast mijn man en twee kinderen heb ik zo’n 3 maanden geen andere sociale contacten gehad. Geen ouders, geen broers en zussen of andere familie over de vloer gehad en ook niet bezocht. Mijn man is gelijk thuis komen werken (nog steeds trouwens…) en ook hij heeft al die tijd geen contacten buiten het gezin gehad. 1 keer in de week deed mijn man de boodschappen, zodat ik niet naar de winkel moest. Alle andere winkels alleen online bezocht. De kinderen zaten thuis van school en vrienden en vriendinnen waren al die tijd niet welkom.
Het hele gezinsleven speelde zich af binnen de 4 muren van het huis of in de tuin. De hond uitlaten was het enige “uitje”. Het 16 jarige feest van mijn zoon afgelast, geen examen feest , geen etentje ook niet nadat de horeca weer open ging.

Alles omdat ik in het verpleeghuis werk met de meest kwetsbare mensen.

Al die maanden tijdens het werken en thuis beducht en hyperalert op ieder kuchje, snotje, niestje, verhoging, koorts, benauwdheid enz. Het zal toch geen Corona zijn?

En ja, ik was min of meer “blij” met het bezoekverbod, dat beperkte toch heel erg de hoeveelheid contacten en bewegingen in het verpleeghuis en in mijn ogen dan toch minder kans dat het virus binnen zou kunnen komen. Uitzonderingen zoals bezoek toelaten bij erge onrust en terminale bewoners werd wél altijd toegestaan en eenzaam waren de bewoners bij ons echt niet. En niet dat ik het niet erg vond hoor, dat de bewoners hun familie niet meer mochten zien, maar op dat moment dacht ik echt dat het de beste oplossing was.

Als zorgmedewerker probeerde ik al de richtlijnen bij te houden, we kregen e-learning aangeboden over Covid-19 en allerlei richtlijnen en protocollen van hoe en wat er moest gebeuren in het geval dat Corona zou arriveren in de woning.
En intussen in de woning de rust bewaren, mensen met dementie hebben voelhoorntjes voor emoties en stemmingen. Ze voelen feilloos wanneer de medewerkers bang of onrustig zijn bijvoorbeeld. Het werd en uitdaging om het Journaal zoveel mogelijk over te slaan en zo min mogelijk te praten over de crisis.

We hebben als medewerkers ons best gedaan om ons te houden aan de richtlijnen en protocollen, en we hebben tot nu toe het virus buiten de woning kunnen houden. Of dit onze verdienste is weet ik niet, ik hoop het wel dan is alles niet voor niets geweest.

En nu? Het bezoek is weer de hele week toegelaten (wel nog op afspraak), fysio, pedicure, kapper, vrijwilligers enz. zijn allemaal weer welkom. Zij het stapsgewijs en nog wel met voorschriften en enige beperkingen, maar toch is de merken dat alles weer steeds meer naar het “normale” toegaat.
Alles gaat de versoepelingen in en gaat langzaam aan uit de intelligente lockdown, zoals dat dan mooi heet. En ik?

Ik ben best nog bang, en gespannen en blijf een beetje hangen in mijn “lockdown”. Ik merk nu pas wat het met me gedaan heeft. Veel naar de winkel doe ik nog steeds niet, naar de stad al helemaal niet. Etentjes, terrasje pakken en kleine feestjes durf ik nog niet aan. Mijn dochter breng ik niet tot he schoolplein en ze komt alleen naar huis. De eerste kerkdienst was afgelopen zondag en gaf me veel stress. Mijn ouders en familie bezoeken doe ik wel maar meest buiten en nog niet heel frequent.
Langzaamaan probeer ik weer eens af te spreken met een vriendin maar blijf heel alert. Ik moet echt weer leren vertrouwen, loslaten en berusten, maar het kost me gewoon nog best wat moeite.

Schrijf ik dit om me te beklagen? Wil ik hiermee aangeven dat ik die zorgbonus wel verdiend heb of dat er toch minstens een structurele salarisverhoging moet komen?

Welnee! Ik heb alles met alle liefde van mijn (zorg)hart gedaan en bij een eventuele uitbraak zou ik het zó weer doen.

Wat ik wel met dit schrijven wil zeggen is dat er best wat meer aandacht mag zijn voor wat de “lockdown” van de verpleeghuizen in het persoonlijk leven van de zorgmedewerkers heeft gedaan, en voor gevolgen heeft gehad. Ik denk niet dat het voor alle mantelzorgers, leidinggevenden, overheid enz. duidelijk is wat zorgmedewerkers allemaal gelaten en gedaan hebben om het virus proberen buiten te houden. En wat een impact het heeft gehad op de medewerkers wanneer ondanks alle voorzorgen het virus tóch binnen kwam.

Zorgen voor deze kwetsbare groep mensen heeft nog nooit zó in de belangstelling gestaan, wat dat betreft heeft de Corona crisis de verpleeghuis zorg op de kaart gezet!
Dat hebben wij gedaan, beste medecollega’s! Laten we vooral trots zijn op elkaar en ja ook trots op onszelf! Trots op onze beroepsgroep en de hele wereld laten weten dat wij onze kwetsbare mensen in ieder geval niet zijn vergeten!

©Mariët de Landmeter