de haan in het kippenhok

De vleugellamme haan in het kippenhok

Als enige man tussen de andere vrouwelijke bewoners geniet hij een soort van aanzien binnen de groep.

Hij krijgt een plaats aan het hoofd van de tafel zodat hij goed overzicht heeft op “zijn” dames. We plagen hem er natuurlijk ook wel eens een beetje mee. Hij is maar een bofkont hoor zoveel dames om hem heen.
Hij zelf is de meest gemoedelijke, vriendelijke en gemakkelijke man die je maar wensen kan. Hij vind alles eigenlijk wel goed, is bijzonder snel tevreden en wanneer hij een lekker maaltje en een borreltje op zijn tijd krijgt is het helemaal in orde. Hij denkt geregeld dat hij in het café zit en “trakteert “ zijn gezelschap dan op een rondje drinken. Hij is verder ontzettend behulpzaam en helpt mee met de tafel afruimen, was opvouwen enz. Al een paar keer heb ik hem gezegd dat ik ook wel zo’n man zou willen! Dan grijnst hij eens naar me en met open mond van inspanning gaat hij verder met het opvouwen van de handdoeken en het damesondergoed.

Het is erg genieten met zo’n man in ons midden, de haan in het kippenhok, al is er van haantjes gedrag van zijn kant, absoluut geen sprake.

Je moet niet teveel aan hem vragen want hij weet niet veel. Tenminste dat zegt hij bijna op elke vraag of voorstel wat je hem doet. “Dat weet ik niet hoor”, dat lijken een beetje zijn stopwoorden geworden te zijn. Niet dat hij daar last van heeft, hij zegt het eigenlijk altijd met een grote grijns en een doodnuchtere constatering van een feit. Om hem te “prikkelen” vraag ik hem hoe hij denkt dat dat komt, dat hij zo weinig weet. Met een glinstering in zijn ogen kijkt hij me aan: “ik zal meer verstand niet hebben” zegt hij.

Nou met dat verstand zit het wel goed hoor, want hij weet nog wel heel veel over “vroeger”. Alleen heeft hij een beetje hulp van zijn omgeving nodig om hier op te komen. Het is altijd gezellig en gemoedelijk met zo’n vriendelijk “baasje” in ons midden. En ook al mist hij zijn vrouw en kinderen en zijn auto waar hij geregeld naar op zoek gaat, toch vind hij de rust altijd weer terug en kan hij even later genieten van zijn borreltje en zijn vrouwelijk gezelschap om hem heen.

En dan gebeurt het….op een nacht wanneer hij opstaat om naar toilet te gaan, gaat het niet goed in zijn hoofd, hij valt voorover, plat op zijn gezicht.

Het ziet er ernstig uit, bloed uit neus en mond en de rechterkant van zijn gezicht in de “kreukels”. De dagen erna lijkt hij toch weer iets te herstellen, gaat weer eten en drinken en kan weer een tijdje “opzitten” in de rolstoel. De rechterkant van zijn lichaam gaat alleen niet meer zo mee en nu ligt hij als een vleugellam vogeltje, met een bont en blauw en scheef gezicht te murmelen in zijn bed. O wat heb ik met hem te doen, vooral dat niet meer kunnen praten is zo ontzettend sneu.

Zijn vrouw komt bijna elke dag trouw op bezoek, ook al kan ze niet veel voor hem betekenen. Er is wel enige herkenning, zeker wanneer we de namen noemen van zijn vrouw en kinderen en over “vroeger” met hem praten, dan glinsteren zijn ogen en kijkt hij ons recht aan. Hij is in een paar dagen tijd écht een oude man geworden. Uit zijn gebrabbel is niet veel meer te maken, dat is vooral voor zijn familie heel moeilijk. Ach het is te hopen dat hij het niet allemaal meer “mee” krijgt wat er gebeurt is, en mogelijk brabbelt hij “ik weet het niet hoor” en dat is misschien maar beter zo.

©Mariët de Landmeter