IK WIL NOG EVEN BLIJVEN
“Ze heeft nergens zin in, ze eet ook bijna niets en het lijkt wel alsof het ze niet erg (meer) interesseert allemaal”.
Dat was wat ik te horen krijg wanneer ik voorstel om een van de dames wat “verwen” zorg te geven.
De dame in kwestie zit er inderdaad wat ongeïnteresseerd bij, armen over elkaar, en haar brood ligt onaangeroerd op haar bord, maar ze reageert wel adequaat wanneer ik haar begroet. Ze heeft geen honger zegt ze op de vraag of ze dan misschien iets anders wil eten. Ik heb ook nog niets gedaan, vervolgt ze verder met een lach, waar ik honger van zou kunnen hebben. Niet dat ze om werk verlegen zit hoor, dat nu ook weer niet.
Nou stel ik voor, "zal ik uw haren dan mooi krullen, dan bent u netjes voor de feestdagen". De kapster mag niet komen nu we nog in een lockdown zitten dus zit haar haar ook een beetje in een dip.
Ik had verwacht dat ze zou tegenstribbelen, of iets zou bedenken of zeggen om er onderuit te komen. Ze ziet vaak tegen veel dingen op en ze is door haar dementie ontzettend initiatief loos. Ze heeft echt haar omgeving nodig om haar daarin af en toe een duwtje in de goede richting te geven. Het verleden heeft ons geleerd dat wanneer ze eenmaal zover is om toch iets te ondernemen, ze hier erg van kan genieten. Maar ze stribbelt helemaal niet tegen, ze ziet het eigenlijk wel zitten!
Zo zit ze even later in een lekkere stoel terwijl ik erachter ga staan en met een krultang en een föhn aan de gang ga. Ze vind het heerlijk, lekker hoor zegt ze en gaat er eens goed voor zitten.
Wanneer ik klaar ben stel ik voor om een foto van haar te maken omdat de spiegel niet in de buurt is en ik zo snel geen handspiegeltje kan vinden. Ze vindt het goed, ze lacht er zelfs ook nog bij en ik vind het een prachtige foto geworden van een mooi en uniek mens. (mét haren netjes in de krul).
Wanneer ik haar de foto laat zien, is ze erg tevreden met wat ze ziet, ze vind haar haren heel mooi geworden.
Nu valt haar op de foto nóg iets op, en ze zegt “ik zie daarom wel dat ik oud aan het worden ben zeg”.
Haha…dat klopt wel, wanneer je dik 90 ben dan wordt je niet oud dan bén je het al! Dat is waar zegt ze, en direct erachteraan,
“maar ik wil nog veel ouder worden, ik blijf hier nog een poosje hoor”.
Is dat niet waardevol? Ze woont al jaren in een verpleeghuis en toch zegt ze ik wil nog helemaal niet weg uit dit leven.
Ik krijg er in ieder geval kippenvel van, wat heerlijk zo’n uitspraak, daar kan ik weer een poos op teren, daar krijg ik energie van! Dank u wel!