MONDKAPJES EN DE KNAPPE ZUSTER
Nou zo’n lange tijd met mondkapjes werken, zou je denken dat iedereen er wel aan gewend geraakt is. Nou niet helemaal…
Mensen met dementie hebben vaak moeite met het herkennen en begrijpen van iemand waarvan het gezicht voor de helft bedekt is met een mondkapje. Ook kunnen ze niet altijd alles meer goed verstaan en omdat ze geen mond zien bewegen maakt dat de verwarring soms nog erger. Ze hebben vaak alles nodig om de wereld om heen te begrijpen en dan hebben ze vaak ook gezichtsuitdrukkingen nodig.
Meneer heeft hier niet zo heel veel last van. Hij verstaat ons niet altijd goed, maar verder kan hij ons vaak wel volgen “achter” onze mondkapjes. Hij vindt het dragen van mondkapjes om een andere reden helemaal niets!
Wanneer ik bij hem binnenkom in zijn kamer, zit hij in een stoel op me te wachten. Ik ga op mijn hurken bij hem zitten om met hem te bespreken hoe we het dagelijks ochtendritueel van wassen en aankleden vandaag “aan gaan pakken”.
Hij kijkt me aan en raakt met zijn hand mijn mondkapje aan.
“Draag jij nu zo’n ding? Een mondkapje?” Vraagt hij op een wat afkeurende toon.
“Het wordt er zo allemaal niet beter op, vervolgt hij.
Hij kijkt me nog eens aan met een meewarige blik, hij schudt zijn hoofd,
“En knapper word je er ook niet van” beëindigt hij zijn vernietigende oordeel!
© Mariët de Landmeter