ZELFREFLECTIE, BEWUSTWORDING
Beseffen wij (de zorgmedewerkers) nog wel hoe groot de crisis is in het leven van mensen wanneer er een verhuizing noodzakelijk is naar een verpleeghuis?
Beseffen we de impact van het idee opgesloten te worden wanneer een opname nodig is op een “gesloten” afdeling? Alle veiligheid en vertrouwdheid op te moeten geven? En je “lot in handen te moeten leggen van vreemde “zusters”?
Denken we daar nog wel eens over na wanneer we aan het werk zijn? Dat we zorgen voor mensen, mensen zoals jij en ik? Met een eigen kijk op het leven, met ieder zijn eigen eigenaardigheden, gewoontes en privé dingen?
Beseffen we wat het zeggen wil om je letterlijk bloot te moeten geven? Iemand anders dan jezelf of een vertrouwd iemand aan je lichaam te laten zitten? Afhankelijk bent in alles, al je zelfstandigheid en eigen regie op te moeten geven? Merken we dit nog op, kijken we bij gedrag nog naar de mens áchter het gedrag?(Zoals ze in België zo mooi zeggen: vergeet Dementie, onthoud Mens!)
Beseffen we hoe groot ons doen en laten van invloed is, in het leven van de mensen waar we voor MOGEN zorgen?
Ik vergeet het wel eens, dat is eerlijk waar. Maar gelukkig word ik vaak dan door de mensen zelf op mijn plek gezet. Het ontroert me dan ineens, wanneer er een bewoner vraagt MAG ik naar het toilet? Of MAG ik nog éven blijven liggen? Wie ben ik dan toch om daar een antwoord op te geven? Die vragen horen eigenlijk helemaal niet gesteld te worden!
“Vandaag wil ik echt die nare strakke kousen niet aan, of weer al een schoon hemd aan, moet het nu allemaal weeral in de was? Wie ben ik dan om te zeggen, ja het is echt beter voor u hoor, voor uw gezondheid en voor de hygiëne….? Nee dat gebakje dat slaan we over vandaag, dan word u te zwaar of dat is niet goed voor uw diabetes. Het staat zo in uw dossier, of we doen dit al jaren zo……Zal ik het even voor u doen? of het word allemaal voor u geregeld u hoeft niets meer te doen….
Beseffen we als zorgverleners nog dat het een voorrecht is, een gunst dat we MOGEN zorgen voor….? Dat het een voorecht is dat een bewoner zorg toestaat, kijken we verder dan de boosheid en het verdriet?
Of zijn we meer bezig met een goed sluitend zorgplan? Zijn de doelen SMART genoeg en kloppen de indicaties nog? Hoe kunnen we bezuinigen, hoe houden we het financieel gezond?
Soms heb ik daar toch zo’n last van, het word in de instellingen soms zó moeilijk gemaakt om belevingsgericht te werken. De inspectie die overal bovenop zit en tig aan regels stelt waar men zich aan dient te houden. Een zorgkantoor of indicatiebureau wat in je nek hijgt, een geldkraan die zomaar dichtgedraaid kan worden wanneer bepaalde protocollen niet kloppen. Dit lijstje moet ingevuld zijn, en deze kolom moet kloppen enz.
Tjonge wat kan ik er soms naar verlangen om heel die dossier en zorgplannen “los” te mogen laten. Niets geen doelen halen en tig rapportages schrijven, lijstjes invullen en afvinken. Welnee, iedere bewoner krijgt een (digitaal) dagboek en we schrijven alleen nog maar gelukmomenten op. En de rest van de tijd zijn we bezig met het creëren van gelukmomenten. Niets meer en niets minder!
©Mariët de Landmeter
Reactie plaatsen
Reacties