de niet-perfecte zuster

DE NIET-PERFECTE ZUSTER

Het is in de omgang met mensen die dementie hebben, de kunst om de mens achter de dementie te blijven zien welk gedrag ze dan ook laten zien. Of de echte vraag achter gedrag te weten te komen.
Dat is in sommige gevallen écht een kunst, het is volhouden en blijven zoeken, ontzettend uitdagend en wanneer het je lukt geeft het veel voldoening.
Maar soms? Soms lukt me dit niet, wat ik ook probeer.

Een bewoner is ziek geweest, echt behoorlijk ziek, zo zelfs dat we dachten dat ze er niet bovenop zou komen. Ze laat iedereen versteld staan, want met haar dik 90 jaar weet ze boven een flinke longontsteking uit te komen. Onvoorstelbaar hoe veerkrachtig de mens blijkbaar kan zijn.
Ze komt er dus bovenop, de medicijnen hebben hun werk gedaan en ze komt weer poosjes uit bed. Naast haar dementie spelen er ook jarenlange psychische problemen mee die in de dagelijkse omgang met haar niet altijd even makkelijk zijn. Wanneer ze zich dan lichamelijk ook niet helemaal fit voelt, doe je al helemaal niet met haar wat of je zelf wilt. En dat is goed, dat mag ik wel die uitgesproken eigen mening. Dat maakt de omgang met haar nu juist zo uitdagend.
Dan moet je als zorgmedewerkers natuurlijk niet voor haar gaan bepalen hoe lang en wanneer ze uit bed moet. Dat is niet slim, en werkte dan ook totaal niet. Het probleem was dat wanneer ze in bed bleef ze veelvuldig belde om haar goed te leggen, het was het proberen waard om ze op te laten zitten om te proberen of ze het dan gemakkelijker had en indirect natuurlijk of ze dan minder aandacht zou vragen.

Nou nee, dat was het niet, ze kreeg acuut allerlei klachten en dit werd niet minder totdat ze terug naar haar bed werd gebracht. Op de vraag of ze wilde proberen wat minder het alarm te gebruiken, snauwde ze me toe: “Ik heb toch niet gevraagd of jullie me uit bed wilde halen?”
Nou die zat, want dat had ze inderdaad niet. En ik gaf haar daarin dan ook gelijk.
Natuurlijk kon ik goed begrijpen dat ze belde wanneer ze niet lekker lag. Wanneer je zo ziek geweest bent, zoveel hebt gelegen, dan weet je op den duur ook niet meer hoe je moet liggen of zitten om comfortabel te zijn. Maar wanneer ik voor de zoveelste keer naar haar toe geweest ben en ik alle mogelijk manieren bedacht heb en ingezet heb, en het is nog niet goed, toen schoot er toch een lelijke gedachte in mijn hoofd toen wéér de alarmbel ingedrukt werd. Ik zag toen echt de mens achter het gedrag even niet.

Ook de vraag achter het gedrag kwam ik niet achter. Ik heb alle tijd voor haar genomen (want wanneer ik gehaast was, werd het alleen maar erger) gesprekjes met haar gevoerd, op de rand van het bed, omdat ik dacht dat ze misschien behoefte had aan een gesprek, met humor en met begrenzen, maar het lukte me niet de juiste ingang te vinden.
Op den duur ben ik bij haar weggelopen omdat ik niet meer wist hoe te handelen. En dat gebeurt me niet vaak, daar hou ik helemaal niet van om weg te lopen zonder een oplossing te hebben.
Tot mijn verbazing werkte dat wel, ze is uiteindelijk in slaap gevallen. Maar een tevreden gevoel had ik er niet aan over gehouden.

Dat voelt niet fijn en ik neem het mezelf gewoon een beetje kwalijk. Maar aan de andere kant weet ik ook wel dat ik alles geprobeerd heb wat in mijn vermogen lag, maar toch…. Toch blijf ik me dan afvragen of het niet aan mijzelf lag,

ach… misschien heb ik wel té hard mijn best gedaan.