Dementie zonder strijd

Dementie zonder strijd

Wanneer het woord dementie valt, is dit vaak met een beladen ondertoon, een huivering.

Als mijn ouders het maar niet krijgen, als ik het maar niet krijg….

En toch kan dementie ook iets goeds brengen, iets positiefs, kan dementie zin hebben ook al is dat misschien voor de omgeving verborgen.
Zoals één van onze bewoners, ze is de 90 gepasseerd en in het laatste stadium van dementie.
Zelden heb ik mensen ontmoet die zó vrolijk, zo tevreden en zó dankbaar zijn dan zij dat haar hele leven is geweest,

óók de laatste jaren toen dementie steeds meer bezit van haar geest nam.
Ook zij kende momenten van hevige verwarring en het niet meer weten.

En toch kon ze na zo’n periode intens dankbaar zijn voor de aandacht en zorg die we mochten verlenen.

En ook wanneer ze later steeds minder van haar omgeving mee kreeg en ze geen herkenning zag in gezichten, was ze altijd blij wanneer er iemand aandacht aan haar schonk, ze had voor iedereen een glimlach en heeft wat gezwaaid en kushandjes gegeven.

En later toen ze veel op bed lag en steeds meer ging slapen, waren de momenten die ze wakker was gevuld met haar giechelende lach,

haar lachende ogen en haar woordjes die ze mee zong wanneer er voor haar kinderliedjes gezongen werden.

De laatste dagen was ze zo ver weggezonken in haar eigen ik en nóg gaf ze toen de indruk tevreden te zijn.

Ik trof haar eens aan met haar ogen dicht, een tevreden trek op haar gezicht en met haar vingers zacht trommelend op de dekens.

Alsof ze diep in haar muziek hoorde, muziek die haar rust en vrede schonk om zo het einde te aanvaarden.
Het was geen uitzichtloos, ondragelijk lijden, en zo bescheiden en rustig ze tijdens haar leven was, mocht ze ook het leven los laten.

Kalm en vredig, zonder strijd is ze weggegleden uit dit leven.

Ik ben dankbaar dat ik een stukje van haar leven mee heb mogen lopen, ze heeft een onuitwisbare herinnering achtergelaten. ❤️